Πολύς λόγος γίνεται περί τῆς θέσεως τοῦ ὑποκειμένου εἰς τόν δοκιμαζόμενον κόσμον τῆς νεωτερικότητος. Το «σύγχρονο» ἐξατομικευμένο ὑποκείμενο «ζεῖ»(!) τήν ἡγεμονικήν μοναξιά του: ἀμηχανία ἔναντι τοῦ νοηματικοῦ κενοῦ, ἀγωνία ἐνώπιον τοῦ θανάτου, θρυμματισμένες σχέσεις, προβολή τῆς ἀτομικότητος  ὡς τῆς ἁπολύτου ἀρχῆς.
 

Μέ την πραγματικήν κατάρρευσιν τοῦ ἀναδυθέντος μεταμοντέρνου ἀνθρωπολογικοῦ τύπου, ἀναδεικνύεται καί πάλιν ἔντονη ἡ άνάγκη ἐπαναποκτήσεως τοῦ ανθρωπολογικοῦ προτύπου τῆς Βυζαντινῆς  Οίκουμένης, δηλαδή τοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ.
 

Τό ΠΡΟΣΩΠΟ προσδιορίζει μίαν ὑπαρκτικήν πραγματικότητα. Ὑποστασιάζει (συγκροτεῖ εἰς ὑπόστασιν, ἀναφορά εἰς συγκεκριμένο ὑπαρκτικό γεγονός) τόν τρόπον τῆς ὑπάρξεως.
Κατανοούμε την ὑπαρκτικήν ἑτερότητα τοῦ προσώπου ὡς ἐλευθερία ἀπό τόν κοινόν καί ἀδιαφοροποίητον τρόπον ὑπάρξεως εἰς τήν φύσιν.
 

Ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου, ὡς ὁλότητα, σημαίνει ὅτι ἐνῶ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις εἷναι μορφοκλασματική τῆς φυσικῆς ὑπάρξεως, διαθέτει ὅμως τήν δυνατότητα ἀποδεσμεύσεως ἀπό τό πεδίον τῆς ἀνάγκης, τό ἑπιβαλλόμενο ὑπ’αὐτῆς τῆς ταυτότητος.

​