ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
«Οὗ γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις».
Ἐν πρώτοις χαιρετίζουμε τήν, ἐκ τοῦ ῥωσικοῦ πρωτοτύπου εἰς τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, μετάφρασιν τοῦ βιβλίου τῶν Λαντάου καί Ροῦμερ.
Ἀμφότεροι ὑπῆρξαν προσωπικότητες ὑψηλοῦ κύρους. Ἔζησαν δε ὡς ἱεροπρεπεῖς θεράποντες τῆς Ἐπιστήμης.
Τό ἀνά χεῖρας βιβλίον πραγματεύεται τήν ἔννοιαν τῆς Σχετικότητος.
Συμφώνως πρός αὑτήν, οἱ νόμοι τῆς Φυσικῆς ἰσχύουν τό ἴδιο διά παρατηρητάς εὑρισκομένους εἰς ἀδρανειακό σύστημα ἀναφορᾶς, ἡ βαρυτική δύναμις ἐπιφέρει τήν καμπύλωσιν τοῦ χωροχρόνου, διά δε τῆς Εἰδικῆς Θεωρίας Σχετικότητος ἐξετάζουμε φαινόμενα εὑρισκόμενα ἐκτός τοῦ πλαισίου τῆς αισθητηριακῆς ἀντιλήψεως.
Ὑπό τό πρίσμα τῆς σύγχρονης φυσικῆς, ἡ ὕλη δέν εἷναι πλέον τό ἀναλλοίωτον σύμπλεγμα μορίων τοῦ Νεύτωνος, ἀλλά τό πύκνωμα ἐνεργειακοῦ ῥεύματος, μία ἰδιομορφία πεδίου.
Οἱ ανθρώπινες αἰσθήσεις δύνανται νά καταγράψουν καί νά συγκεκριμενοποιήσουν σχήματα μορφοποιούμενα εἰς χώρους τριῶν διαστάσεων, ὅπως περιγράφεται ἀπό τήν Εὐκλείδεια γεωμετρία. Σχήματα μορφοποιούμενα εἰς χώρους μή Εὐκλείδειας γεωμετρίας (δηλ. γεωμετρία Lobatschewski, Riemann) δέν εἷναι ἀντιληπτά ἀπό τίς αἰσθήσεις.
Συνεπῶς καί ἐπειδή ἡ γεωμετρία τοῦ τετραδιάστατου χώρου τῆς θεωρίας Σχετικότητος εἷναι γεωμετρία Riemann, τό Σύμπαν δέν εἷναι Εὐκλείδειο εἰς τό σύνολό του. Τό ὅτι συνειδητοποιούμε τά σχήματα ὑποδηλώνει ὅτι αἱ «αἰσθήσεις μας δύνανται, διά τῆς δημιουργίας ἰδεατῶν τομῶν, τοῦ συνεχοῦς χωροχρονικοῦ γίγνεσθαι τοῦ συμπαντικοῦ χώρου, νά καταγράφουν μέρη τοῦ μή Εὐκλειδείου χώρου Rienmann, ὅστις μᾶς περιβάλλει».
Δηλαδή, δυνάμεθα νά σχηματίζουμε, αὐθαιρέτως, διά τῶν αἰσθήσεων μας, μίαν ἐλαχιστοτάτην Εὐκλείδειαν ὑποκειμενικήν τομήν τοῦ συνεχοῦς μή Εὐκλειδείου χωροχρονικοῦ γίγνεσθαι, ἐντός τῆς ὁποίας δημιουργούμε ὅ,τι ὀνομάζουμε κόσμον τῶν αἰσθήσεών μας.
Συνακόλουθον συμπέρασμα τό πεπερασμένον τοῦ ρασιοναλισμοῦ καί τῆς Νευτώνειας/ Εὐκλείδειας Ἐπιστήμης.
Δεχόμεθα λοιπόν ὅτι εἰς το ἐπέκεινα ὑπάρχει μία πραγματικότητα ἡ ὁποία δέν περιορίζεται ἀπό τήν ἐπιστήμη. Πρόκειται διά τήν ἐμπειρίαν καί τό μυστήριον.
Ἡ θεολογία τῶν Πατέρων περιγράφει τόν ἄνθρωπον ὡς μικρόκοσμον, ὁ ὁποῖος ἐμπεριέχει τόν μακρόκοσμον καί συνδέει διά τοῦ σώματός του τά ὑλικά μέ τά νοητά, καταδεικνύοντας οὕτως τήν ὀργανικήν σύνδεσιν τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως.Ἡ ἀλήθεια τοῦ ἀνθρώπου συνδέεται ἀρρήκτως μέ τήν ὑλικήν κτίσιν.Ἡ ἀλήθεια αὐτή θεμελιώνεται ἐπί τοῦ γεγονότος τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς τό τέλος τῆς Δημιουργίας, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου. Διά τῆς περιγραφῆς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὑποδηλώνεται ἡ σχέσις ἀνθρώπου και κτίσεως, οὐχί μόνον ὑπό τήν ἔννοιαν τῆς ἐξαρτήσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῆς κτίσεως, ἀλλά και ὑπό τήν ἔννοιαν τῆς ἀνάγκης τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου διά την ὕπαρξιν τῆς κτίσεως.
Ἡ κτίσις ὑπάρχει διά να κορυφωθῆ εἰς τόν ἄνθρωπον,τήν κορωνίδα ὅλης τῆς Δημιουργίας.Ὁ Ἅγιος Μάξιμος Ὁμολογητής, ταυτίζοντας τόν ὄντως ἄνθρωπον μέ τόν Χριστόν, ἀναφέρει ὅτι τά πάντα δημιουργήθηκαν μέ στόχον τόν ἄνθρωπον. Ἄνευ αὐτοῦ ἡ φύσις καταρρέει.
Ἡ Ὀντολογία, ἡ ἀλήθεια τῆς κτίσεως, δέν εἶναι ἱστορική, πρωτολογική, ἀλλά τελεολογική, ἐσχατολογική. Καί εἰς την ἔσχατον ἀλήθειαν τοῦ κτιστοῦ κόσμου, κεῖται ὁ ἄνθρωπος. Αὐτή ἡ διαπίστωσις, προκύπτουσα ἀπό τό Βιβλίον τῆς Γενέσεως, ἀντιστοιχεῖ εἰς τήν Ἀνθρωπικήν Ἀρχήν (ΑΑ) τῆς Κοσμολογίας, ὅπως αὐτή διατυπώνεται διά τῆς συγχρόνου φυσικῆς και γενικῶς διά τῶν μή Εὐκλειδείων γεωμετριῶν, ἐπιστῆμαι αἱ ὁποῖαι ἀνακαλύπτουν τήν Δόξαν τοῦ Θεοῦ.
Παρενθετικῶς, ἡ κβαντική κοσμολογία καταδεικνύει ὅτι ἡ παρατηρουμένη μορφή τοῦ κόσμου, μέ τίς ἰσχύουσες σταθερές, ἀντιστοιχεῖ εἰς τήν πλέον πιθανήν λύσιν. Δηλαδή τό σύμπαν μεταβαίνοντας ἀπό τό «μή εἶναι» εἰς τό «εἶναι», ἐπιλέγει τήν πλέον πιθανήν κατάστασιν, δηλαδή αὐτή ἡ ὁποία τό ὁδηγεῖ εἰς τόν παρατηρητήν του, εἰς τόν ὁποῖον ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός,ἡ δε παρατήρησις τῆς κτίσεως ὑποκινεῖ τήν ἀνακαινιστικήν δραστηριότητά του. Διότι ὁ ἄνθρωπος, ὡς «κατεπιστευματοῦχος» τῆς κτίσεως, ὀφείλει νά ἀνακαινίζεται ἔναντι τοῦ διαθέτου, διά τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ ρόλου του καί να μεριμνᾶ διά τήν ἀκεραίαν μεταβίβασιν τοῦ «καταπιστεύματος» εἰς τόν «καταπιστευματοδόχον». Τά ἀνωτέρω εἶναι βασικαί προϋποθέσεις τῆς ὑπάρξεως, διότι ἀλλέως πως ὁ ἄνθρωπος ἐγκλωβίζεται εἰς τήν αὐτοαναφορικότητάν του. Διά τοῦτο ὁ ἄνθρωπος εἶναι νοσταλγός τοῦ μέλλοντος, ὡς ὑποκείμενο τοῦ διαρκοῦς ὀντολογικοῦ ἐμπλουτισμοῦ, τόν ὁποῖον εἰσαγάγει τό μέλλον ὡς τό ὄντως νέον καί καινοφανές. Ἡ τελική οὐσία καί τό τελικό εἶναι τῶν ὄντων καί τοῦ κόσμου μᾶς ἀναμένουν εἰς τό μέλλον.
Ἐν κατακλεῖδι, ὁ ἄνθρωπος ἀνέκαθεν διερωτᾶται. Ὑποβάλλει πλεῖστα ὅσα ἐρωτήματα καί ἀναζητᾶ ἀπαντήσεις.Ἡ ἐρώτησις εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σκέψεως.Ἡ ἀπάντησις, τήν ὁποίαν ἐκπορθεῖ ἡ σκέψις, εἶναι ἡ πρώτη ἐμφάνισις τῆς ἑπομένης ἐρωτήσεως.
Ὁ ἄνθρωπος ἀπαντᾷ, διότι ἐντός του εἶναι διάπυρος ἡ ἀνησυχία πρό τοῦ ἀγνώστου. Ἡ ἐρώτησις εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἀπαντήσεως. Ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἔχει τήν ἰδιαιτέραν μοῖραν, εἰς μίαν κατηγορίαν γνώσεών της, νά ὑποβάλλη ἐρωτήσεις τάς ὁποίας δέν δύναται νά ἀπορρίψη, διότι τῆς ὑπεβλήθησαν διά τῆς ἰδίας τῆς φύσεώς της, ἀλλά εἰς τάς ὁποίας δέν δύναται νά ἀπαντήσῃ, διότι ὑπερβαίνουν τήν ἀνθρωπίνην διάνοιαν.
Τό σκότος-Ἐπέκεινα εἶναι ἡ ἐρώτησις τοῦ φωτός-Ἐνθάδε. Ἡ ἀναγνώρισις τοῦ σκότους ὑποδηλώνει τόν σεβασμόν τοῦ μυστηρίου. Συνείδησις μυστηρίου εἶναι τελικῶς ἡ ὑπεύθυνος στάσις τοῦ λόγου πρό τοῦ Ὑπερβατικοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν ἐκφράζεται διά τοῦ μυστηρίου, ἤτοι τῆς μυήσεως εἰς ἄλλον τρόπον κατανοήσεως καί προσλήψεως τοῦ κόσμου. Διά δε τοῦ Συμβολικοῦ τρόπου ζωῆς, ὁ ἄνθρωπος δύναται νά αἰσθητοποιήσῃ τάς δυνατότητας τοῦ κόσμου, εἰς ποιοτικήν διάστασιν πέραν ἐκείνης τῆς καθημερινότητος.
Εἶναι ἡ ἀνάδειξις τοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, τοῦ ἀνθρωπολογικοῦ ἐκείνου τύπου ὅπου αἴρεται ἡ ἀντίφασις ἀτομικισμοῦ – κολλεκτιβισμοῦ. Ἡ ἐλευθερία τοῦ Προσώπου ὡς ὁλότητος σημαίνει ὅτι, ἐνῶ ἡ ἀνθρωπίνη μορφή εἶναιἕν μορφοκλασματικό τῆς φυσικῆς ὑπάρξεως, διαθέτει τήν δυνατότητα, ἱκανότητα ἀποδεσμεύσεως ἐκ τοῦ πεδίου τῆς ἀνάγκης, τήν ἐπιβαλλομένην ὑπό τῆς ταυτότητος (ὑπαρκτικῆς ἑτερότητος). Διά τοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ὁ ἄνθρωπος πορεύεται ἐκ τοῦ «κατ᾿ εἰκόνα» πρός τό «καθ᾿ὁμοίωσιν», δοξολογώντας τόν Θεόν, καί δικαιώνοντας τήν ἐπί τῆς Γῆς παρουσίαν του, τουτέστιν, ἄνθρωπος καί κτίσις εἰς εὐχαριστιακήν σχέσιν, δοῦλος Θεοῦ, Πρόσωπον διά νά μετέχῃ τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν τοῦΤριαδικοῦ Θεοῦ.
Ζήσαμε καί ζοῦμε, τίς ἐπαναστάσεις τῆς φυσικῆς.
Πρώτη ἐπανάστασις ἦτο ἡ θεωρία Σχετικότητος τοῦ Ἀϊνστάιν. Δι' αὐτῆς ἐπῆλθε ἀνατροπή τῆς κοσμοαντιλήψεως (χωροχρόνος 4 διαστάσεων, καμπύλωσις χωροχρόνου, κ.ἄ.
Ἡ Κβαντική θεωρία τῆς Φυσικῆς (Πλάνκ, Ἀϊνστάιν, Μπόρ, Χάϊζενμπεργκ, Σρέντιγκερ, Ντιράκ) ἐκφράζει τήν Δευτέραν Ἐπανάστασιν.
Ἡ Τρίτη Ἐπανάστασις τῆς φυσικῆς θεωρίας ἐκφράζεται διά τῶν θεωριῶν τοῦ Χάους καί τῆς Πολυπλοκότητος. Τό Ὅλον δέν ἑρμηνεύεται ἀπό τά μέρη του, τό δέ Σύμπαν καί ὁ Κόσμος δημιουργοῦνται συνεχῶς διά μίας μαθηματικῆς καί μή ἀναγωγικῆς νομοτέλειας.
Οἱ ἐπιστήμονες τῆς Κοινωνικῆς Μηχανικῆς, ὑπάλληλοι τῶν ἱερατείων τῆς ἐξουσίας, ἀποφεύγουν τήν εἰσαγωγήν αὑτῶν τῶν γνώσεων εἰς τό ἐκπαιδευτικόν σύστημα, διότι δι' αὑτῶν ἀνατρέπεται ἡ κατεστημένη γνῶσις καί ἐπαναπροσδιορίζεται ἡ κοσμοαντίληψις.
Παραδίδουμε εἰς τάς χεῖρας σου ἀγαπητέ ἀναγνώστῃ, τόν παρόντα τόμον, προϊόν ἐργασίας ἀνδρῶν ἀφιερωμένων εἰς τήν κατ΄ Ἀλήθειαν ζεῖν. Ὁ κύριος Ἰωάννης Βαμβακάς, Ἐκπαιδευτικός, Φυσικός, μετέφρασε, ἐκ τοῦ ῥωσικοῦ πρωτοτύπου, τό βιβλίον καί ὁ κύριος Ἀθανάσιος Μουστάκης, Θεολόγος, Διδάκτωρ ΕΚΠΑ, ἐπιμελήθηκε τῆς ἐκδόσεως.
Ὁ κύριος Ἰωάννης Παπαδάκης, Φυσικός, ὑπεύθυνος Ἐργαστηριακοῦ Κέντρου Φυσικῶν Ἐπιστημῶν Κώ, διά τοῦ σχολιασμοῦ του, συνέβαλε εἰς τήν ἀρτιότητα τῆς ἐκδόσεως.
Ἡ Ἀστική Ἑταιρεία «ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ»/Κέντρο Πρόληψης τῶν Ἐξαρτήσεων καί Προαγωγῆς τῆς Ψυχοκοινωνικής Ὑγείας, μέ τίς Εὐχές καί τήν Εὐλογίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κώου καί Νισύρου κ Ναθαναήλ, ἀνέλαβε τήν ἔκδοσιν τοῦ τόμου αὑτοῦ διότι ἡ κατάκτησις τῆς γνώσεως καί ἡ ἀναζήτησις τῆς Ἀληθείας, συμβάλλουν εἰς τήν προαγωγήν τοῦ Ἀνθρώπου καί τήν ὑποστήριξιν τοῦ προορισμοῦ του ἐπί τῆς Γῆς.
Διά τοῦτο εὐχαριστοῦμε ἐκ βαθέων, τήν κυρίαν Διονυσία Τελλή-Τσιμισίρη, Δικηγόρον, Πρόεδρον καί τα μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἀστικῆς Ἑταιρείας «ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ»/Κέντρο Πρόληψης τῶν Ἐξαρτήσεων καί Προαγωγῆς τῆς Ψυχοκοινωνικής Ὑγείας, διά την γόνιμον καί τελεσφόρον παρουσίαν των εἰς τήν ζωήν τῆς Ἀστικῆς Ἑταιρείας «ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ».
Δρ Δημήτριος Κ Γερούκαλης
Ἰατρός Ψυχίατρος
Ἐπιστημονικὸς Διευθυντὴς