Ὡς κοινωνία χαρακτηρίζεται τό ἁπελευθερωμένο κοινωνικό σύστημα, ἡ δέ ἐλευθερία ὁρίζεται ἀπό τήν ἀπροσδιοριστία.
Ἡ προσαρμογή τῶν ἀνθρώπων εἰς τάς ἑξελίξεις, δεν εἶναι ζήτημα χρόνου, ἁλλά ζήτημα πολιτικόν.
Ὁ ρόλος τῶν ἀνθρώπων εἰς τάς κοινωνικάς ἐξελίξεις ὑπηρετεῖται διά τῆς ὀντολογικῆς μεταμορφώσεώς των, ὅταν οἱ ἴδιοι συντελούν εἰς τήν μεταβολήν τῆς κοινωνίας των.
Αὐτο φοβουμένη ἡ Δυτική κοινωνία, καί προκειμένου νά ἐκπαιδεύη τούς πολίτες νά μήν ἀποδέχονται ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι οἱ δημιουργοί τῆς κοινωνίας των, ὅρισε τήν Λογικήν τῆς σκέψεως ὡς τήν ἐξωκοινωνικήν πηγήν προελεύσεως τῶν θεσμῶν, τοποθετώντας αὐτήν εἰς τήν θέσιν οἵαν καταλαμβάνουν εἰς  ἄλλες κοινωνίες οἰ θεοί καί οἱ πρόγονοι.
Ἡ κοινωνία ὀφείλει νά εἶναι αὐτόνομη, διότι ἡ κοινωνική ἐξέλιξις εἶναι δημιούργημα τῶν πολιτῶν καί εἶναι θέμα παιδείας τῶν ἀνθρώπων νά ἀποδέχωνται ὅτι αὐτοί ὁρίζουν τούς κανόνες, τίς ἀξίες, τίς σημασίες, στοιχεία τά ὁποία προσδίδουν νόημα εἰς τήν ἁτομικήν καί κοινωνικήν ζωήν.
Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἐπιτυγχάνεται ἡ σύγκλισις τοῦ «θεωρεῖν» μέ τό «ζεῖν. Ἡ αὐτόνομος κοινωνία κατέχεται ὑπό τῆς  ρητῆς ἐπιγνώσεως ὅτι οἱ κανόνες καί ἠ σημασία δέν εἶναι ἀδιαμφισβήτητος θεσμός.
Ὁ Ἑλληνικός τρόπος τοῦ βίου περικλείει τήν ποιητικήν ἱκανότηταν ἀνα-συνθέσεως νοημάτων καί αὐτή ἡ ἱκανότητα ἐπιβεβαιώνεται ὑπό τοῦ «κοινωνεῖν». 
Συμπερασματικῶς, ἡ ἀνάδειξις τοῦ ἁνθρωπολογικοῦ τύπου τοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ὅπου συμπυκνώνεται καί πραγματώνεται ἡ ὁλοκλήρωσις τοῦ ἀτόμου, εἶναι ο Στόχος.